Η Συκιά, “το αραξοβόλι των ποιητών”

Η Συκιά υπήρξε ένα πραγματικό “αραξοβόλι” των ποιητών, των καλλιτεχνών, και των επιστημόνων. Πολλά τα σπουδαία τέκνα της.
Ας “γνωρίσουμε” μερικούς “μεγάλους” Συκιώτες που έγιναν γνωστοί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Κακριδής Θεοφάνης(1869-1929), Πανεπιστημιακός και Συγγραφέας

Κακριδής Θεοφάνης (1869-1929). Καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, γεν. εις Τρίκαλα – Κορινθίας. Μετά τας σπουδάς του εις Αθήνας μετέβη εις Γοτίγγην και Βερολίνον, εις τα Πανεπιστήμια των οποίων και ειδικεύθη εις την Λατινικήν Φιλολογίαν. Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών διετέλεσε από του 1913 μέχρι του θανάτου του.
Βιβλία:

• Ανασκευή του Γαρδικείου Ελέγχου (1909).
• Υπόμνημα επιστημονικών εργασιών (1912).
• Κικέρωνος: Ο υπέρ Τίτου Αννίου Μίλωνος Λ¨ογος (1912).
• Ο λίβελλος του Ερ. Σκάσση (1919).
• Ο πρόλογος της κωμωδίας Αμφιτρίωνος του Πλαύτου (1915).
• Πλαύτου: Μένεχμοι (1916).
• Μάρκου Τιλλίου Κικέρωνος: Επιστολαί (1916).
• Εκ των Οβιδίου Μεταμορφώσεων. Εκλογαί (1925).
• Μάρκου Τιλλίου Κικέρωνος: Ο τέταρτος κατά Κατιλίνα Λόγος (1924).
• Γραμματική της Ελληνικής Γλώσσης (1926).
• Κικέρωνος: Υπέρ Μουρήνα Λόγος (1926).
• Γραμματική της Λατινικής Γλώσσης (1927).
• Κικέρωνος: Ο τρίτος κατά Κατιλίνα Λόγος (1927).
• Τρεις πολιτικοί άνδρες της Κορινθίας: Αναστ. Δημητριάδης, Δημ. Δημητριάδης και Σωτ. Κροκιδάς (1929).

Κακριδής ΙωάννηςΘ. (1869-1929), Πανεπιστημιακός και Συγγραφέας

Κακριδής Ιωάννης Θ. Υιός του προηγουμένου γεν. το 1901. Καθηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας εις το Πανεπιστήμιον Θες/νίκης από του 1933. Εσπούδασε φιλολογίαν εις το Πανεπιστήμιον Αθηνών (1910-1922) εκ του οποίου έλαβε και δίπλωμα Διδάκτορος τω 1925. Κατά την περίοδον 1926-1929 εσπούδασε εις τα Πανεπιστήμιο Βιέννης, Βερολίνου και Λειψίας κλασσικήν και αρχαίαν ελληνικήν φιλολογίαν. Διετέλεσε Συντάκτης του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσης επί εξαετίαν (1924-1930), εντεταλμένος Υφηγητής Κλασσικής Φιλολογίας εις το Πανεπιστήυμιον Θες/νίκης (1930) και τακτικός καθηγητής (1933). Μετεκλήθη και εδίδαξε επί τριετίαν (1947-1950) εις τα Πανεπιστήμια Στοκχόλμης, Ουψάλας και Λούντ Σουηδίας. Μετέσχε πολλών Διεθνών Συνεδρίων (Παρισίους 1950, Κοπεγχάγην 1954 κ.ά.). Εδημοσίευσε πολλά πρωτοτύπους και αξιολόγους μελέτας εις ελληνικά και ξένα περιοδικά. Έχει τιμηθεί με τα παράσημα Ταξιάρχου Φοίνικος, Σταυρού Πολικού Αστέρος (Σουηδίας) κ.ά.
Βιβλία:

• Ο νόμος της αποβολής των τονουμένων φωνηέντων εις το ιδίωμα των Λευκών – Πάρου (1926). –
• Αραί. Μυθολογική μελέτη (1929). –
• Αρχαία Ελληνική Μετρική (1931). –
• Ο ποιητής και η μυθική παράδοσι (1932). –
• Ομηρικά και Μυθολογημένα (1933). –
• Ελληνική Κλασσική Παιδεία (1936). –
• Περικλέους: Επιτάφιος, Κείμενο – Μεταφρ. Σχόλια – Επιλεγόμενα (1937). –
• Φιλολογική ερμηνεία. Λόγος εναρκτήριος (1939). –
• Η σημασία του Κεφάλου στην Πλατωνική Πολιτεία (1940). –
• Συμβολή στην ερμηνεία του Ομηρικού Ύμνου στον Απόλλωνα (1940). –
• Ερμηνευτικά σχόλια στον Επιτάφιο του Θουκιδίδη (1941). –
• Ανθρωπιστικά (1942). –
• Η Δίκη των τόνων (1942). –
• Το μεταφραστικό έργο του Γρυπάρη (1942). –
• Η Ομηρική παρομοίωση (1942). –
• Θουκιδίδης Αθηναίος συνέγραψε… (1943). –
• Ο δαμασμός των αδαμάστων (1943). –
• Ομηρικές Έρευνες (1944). –
• Το μεταφραστικό πρόβλημα (1948). –
• Παιδεία, δύναμη θρησκευτική ψυχής (1950). –
• Η αρχαία ελληνική κωμωδία και οι “Νεφέλες” του Αριστοφάνους (1951). –
• Από τον κόσμο των Αρχαίων. Ομηρικά (1954). –
• Ομήρου: Ιλιάδα (1955). –
• Αρχαίοι Έλληνες και Έλληνες του Εικοσιένα (1956). –
• Ο μύθος στην Αρχαϊκή Λυρική Ποίηση των Ελλήνων (1958). –
• Σωκρατική Δικαιοσύνη (1960).

Καλογερόπουλος Νίκος(1884-1958), Καθηγητής Θεολογίας, Συγγραφέας

Καλογερόπουλος Νίκος (1884-1958). Καθηγητής Θεολογίας, γεν. εις Συκιάν. Εσπούδασε εις την Ριζάρειον Εκκλης. Σχολήν καθώς και εις την Θεολογικήν του Πανεπιστημίιου Αθηνών. Διετέλεσε Δ/ντής Τεχνών του Υπ. Παιδείας, Γραμματεύς της Εθνικής Πινακοθήκης, Υποδ/ντής του Βυζαντινού Μουσείου και καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Κατέλιπε ανέκδοτο ιστορικό έργο.
Βιβλία:

• Φιλόθεος Σκούφος – Χριστιανός Πραξιτέλης (1920).
• Ιστορικαί εικόνες της Θεοτόκου εν Κεφαλληνία (1920).
• Περί Μόσχων (1920).
• Το Πελοποννησιακόν εργαστήριον και οι εικονογράφοι Μόσχοι. Σχεδίασμα (1920).
• Μεταβυζαντινή και Νεοελληνική Τέχνη. Τόμος α’ (1926).
• Νέαι απόψεις περί Τέχνης του Αγίου Όρους (1943).
• Τριάκοντα πέντε άγνωστοι Βυζαντινοί Ναοί της Νάξου (1935).
• Είκοσι πέντε άγνωστοι Βυζαντινοί Ναοί εν Κορινθία (1935).
• Παλαιοχριστιανικά και Βυζαντινά Μνημεία και Τέχνη εν Ευβοία (1936).
• Βυζαντινά Μνημεία Μεγαρικής (1936).

Σοφοκλής Καρύδης (19ος αιώνας), Δημοσιογράφος, Ποιητής

Σοφοκλής Καρύδης (19ος αιώνας). Δημοσιογράφος και ποιητής με πηγαία σατιρική διάθεση, ένθερμος υποστηρικτής των δικαιωμάτων του λαού και με καυστικό χιούμορ, εξέδωσε τον Φεβρουάριο του 1860 την εφημερίδα “Φως”, με την οποία ως τα 1877, που διέκοψε την έκδοσή της, καυτηρίαζε με τρόπο έμμετρο κυβερνήσεις αλλά και την πολιτική του Όθωνος. Ήταν τόσο επιθετικός, που το πρώτο φύλλο κατασχέθηκε από την αστυνομία χωρίς όμως να επηρεάσει τις προθέσεις του Καρύδη, ο οποίος συνέχισε την έκδοση με αλλεπάλληλες διώξεις, φυλακίσεις και χρηματικά πρόστιμα. Το “Φως” έβγαινε αρχικά κάθε μέρα, αργότερα τρεις φορές την εβδομάδα και τα τελευταία χρόνια συνεργαζόταν και ο Γ. Σουρής. Για ένα διάστημα ο Καρύδης διήυθυνε και τη σατιρική έκδοση “Αριστοφάνης”.
Έγραψε ποιήματα και ηθογραφίες όπως:

• Τα τέκνα του Δοξαπατρή
• Κούτρας και Μικρομέγας
• Η ξελογιασμένη μούσα μου
• ο πολιτικός καθρέφτης
• Ρόδα
• Μικρομέγας
• Τα ορφανά της Κρήτης
• Το επεισόδιο του 1821 κ.ά.

Ο Καρύδης υπήρξε σατιρικός ποιητής που δεν έγινε ευρύτερα γνωστός και επισκιάστηκε από αρκετούς συγχρόνους του, οι οποίοι δεν είχαν το εύρος της σάτιράς του γιατί ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν για τη φιλολογική του προβολή, επειδή τον είχε απορροφήσει ο δημοσιογραφικός του αγώνας, αλλά και γιατί βρισκόταν σε μιαν αδιάκοπη αντιμαχία με την εξουσία. Το σατιρικό ποιητικό του έργο τον τοποθετεί δίπλα στον Σουρή κι ο δημοσιογραφικός του αγώνας κοντά στους πρωτοπόρους της δημοσιογραφίας στη χώρα μας.

Θάνος Μπούρλος (20ος αιώνας), Τραγουδιστής της Όπερας

Θάνος Μπούρλος (20ος αιώνας) Διεθνούς φήμης καλλιτέχνης του Μελοδράματος από τη Συκιά.
Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές παρηκολούθησε την Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή και έλαβε το 1938 δίπλωμα μηχανικού Γεωπόνου. Κατά το διάστημα των γεωπονικών του σπουδών παρηκολούθησε μαθήματα φωνητικής και θεωρίαν εις το Εθνικόν Ωδείον. Το 1938 έλαβε υποτροφία και ανεχώρησε δι’ ανωτέρας σπουδάς εις Βερολίνον, στο διάσημο καθηγητή Εκ. Πρώτη εμφάνισή του το 1949 στην όπερα του Βερολίνου στο “Δαχτυλίδι της Μάνας” του Καλομοίρη και στους “Παλιάτσους”. Μετά το Βερολίνο προσελήφθη μονίμως στην Όπερα του Άαχεν από τον αρχιμουσικό Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν. Ακολούθησαν κατόπιν πολλά θέατρα της Γερμανίας και άλλων χωρών. Στη Λυρική των Αθηνών τραγούδησε το 1959 στην Όπερα “Η δύναμις του πεπρωμένου” με όλως ιδιαιτέραν επιτυχίαν παρασημοφορηθείς από τον Βασιλέα Παύλο με τον Χρυσόν Σταυρόν του Φοίνικος. Την Ελληνική Μουσική έχει προβάλη στην Ευρώπη όσον ουδείς άλλος Έλλην καλλιτέχνης (σε συναυλίες, διαλέξεις και άρθρα σε γερμανικά μουσικά περιοδικά).
Μελέτες του για την όπερα και γενικά τις εξελίξεις της Λυρικής Τέχνης έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς σε αθηναϊκές εφημερίδες καθώς και περιοδικά.

Άγγελος Σικελιανός (1884 – 1951), Ποιητής

Εξοχικό στη Συκιά διατηρούσε όμως και ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός. Σε αυτό φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς μεγάλες προσωπικότητες του χώρου των τεχνών και των γραμμάτων, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο Μανώλης Καλομοίρης, η Ισιδώρα Ντάνκαν, η Κατίνα Παξινού, ο Αλέξης Μινωτής, η Μαρίκα Κοτοπούλη, ο Γιάννης Γρυπάρης και ο Βάσος Κανέλλος.

Εύα Πάλμερ

Εύα Πάλμερ-Σικελιανού, η πρώτη σύζυγος του ποιητή Άγγελου Σικελιανού, έκανε τη Συκιά το σπίτι της για 20 χρόνια. ήταν Αμερικανή και έγινε γνωστή για την μελέτη και την προώθηση του κλασικού ελληνικού πολιτισμού, την ύφανση, το θέατρο και τον χορωδιακό χορού και μουσική. Η ζωή και η καλλιτεχνική παρουσία της Πάλμερ επηρεάστηκε και επηρέασε πολυάριθμους καλλιτέχνες σε όλη της τη ζωή. Παντρεύτηκε τον Άγγελο Σικελιανό μαζί με τον οποίο θέλησαν να αναβιώσουν τις Δελφικές γιορτές στους Δελφούς οι οποίοι ήταν και η θέα μετά την θάλασσα στο σπίτι τους στην Συκιά.

Η λίστα όμως δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει έως και σήμερα. Πολλοί είναι αυτοί είτε Συκιώτες είτε άνθρωποι που έχουν αγαπήσει την Συκιά και οι οποίοι βρίσκουν εδώ σήμερα αυτό το ξεχωριστό που τους εμπνέει.